W środę 8 stycznia czuwaliśmy przy żłóbku, w jeden z ostatnich dni okresu Narodzenia Pańskiego. Wpatrując się w Ciebie żywy Panie Jezu prosimy, aby to była chwila głębokiej refleksji nad miłością Boga, który przychodzi do nas w cichości i pokorze. Pozwólmy, by serca przepełniły się wdzięcznością za dar Wcielenia i łaski, jakie płyną z tajemnicy Narodzenia Pańskiego.
Tajemnica prostoty i pokory
Stajenka. To miejsce ubogie, niewygodne, pozbawione ludzkiego splendoru. A jednak to tu rodzi się Król wszechświata. Dlaczego Bóg wybiera właśnie takie miejsce? Dlaczego Jego Syn nie przychodzi w blasku chwały? Odpowiedź jest prosta i wzruszająca: Bóg pragnie być blisko każdego z nas. Nie odstrasza nas swoją wielkością, ale zniża się do naszej ludzkiej kondycji, byśmy mogli Go odnaleźć nawet w naszym ubóstwie, słabości i codzienności.
Zatrzymajmy się na chwilę i zapytajmy samych siebie: czy potrafimy przyjmować Jezusa w naszym życiu takim, jakie ono jest? Czy odnajdujemy Boga w prostocie naszych dni?
Maryja – wzór zaufania i miłości
Maryja, Matka Jezusa, trwa w milczeniu przy swoim Synu. Jej serce przepełnione jest zarówno radością, ale także zadumą… troską. Ona rozumie, że każde wydarzenie w jej życiu jest częścią Bożego planu. Przyjrzyjmy się Jej postawie. Maryja uczy nas zawierzenia Bogu, nawet w chwilach, gdy Jego drogi wydają się trudne i niezrozumiałe. Uczy nas miłości pełnej czułości, oddania i wierności.
Czy w naszej codzienności potrafimy naśladować Maryję? Czy w chwilach niepewności ufamy, że Bóg prowadzi nas najlepszą drogą?
Święty Józef – milczący opiekun
Obok Maryi stoi Józef – człowiek sprawiedliwy, pokorny, pełen troski. Jego obecność przy żłóbku przypomina nam, że miłość wyraża się w czynie, w codziennej trosce o tych, których Bóg powierzył naszej opiece. Józef nie wypowiada ani jednego słowa w Ewangelii, ale jego życie przemawia głośniej niż jakiekolwiek słowa. Jego milczenie jest pełne wiary i posłuszeństwa wobec Boga.
Czy potrafimy, tak jak Józef, okazywać miłość naszym bliskim w prostych gestach i codziennej pracy? Czy mamy w sobie jego zaufanie do Boga, zwłaszcza wtedy, gdy życie przynosi trudności?
Pasterze – świadkowie cudu
W scenie Narodzenia Pańskiego szczególną rolę odgrywają pasterze. To oni pierwsi przybywają do żłóbka, by oddać pokłon Jezusowi. Ich serca są pełne prostoty i otwartości na Boże wezwanie.
Pasterze przypominają nam, że Bóg objawia się tym, którzy mają czyste serca i są gotowi przyjąć Jego dar z pokorą. Ich radość i zachwyt są wzorem dla nas.
Czy potrafimy, tak jak pasterze, wsłuchiwać się w Boże wezwanie? Czy dzielimy się radością wiary z innymi?
Gwiazda i Mędrcy – światło dla świata
Nie możemy zapomnieć o gwieździe, która prowadziła Mędrców ze Wschodu do Jezusa. Gwiazda wskazuje drogę, jest znakiem nadziei i światła w ciemności.
Mędrcy uczą nas, że droga do Jezusa może być długa i pełna wyzwań, ale warto wyruszyć w tę podróż, bo u jej kresu czeka prawdziwe szczęście. Ich pokłon przed Dzieciątkiem jest wyrazem uznania, że w Nim objawiła się Boża chwała.
Czy w naszym życiu szukamy znaków, które prowadzą nas do Jezusa? Czy jesteśmy gotowi podążać za światłem wiary, nawet gdy droga wydaje się trudna?
Żłóbek przypomina nam o wielkiej miłości Boga do człowieka. Miłości, która przychodzi w ciszy, w pokorze, w zwyczajności. Niech to spotkanie przy żłóbku będzie dla nas czasem refleksji, ale też przemiany. Otwórzmy nasze serca na Jezusa, który przynosi pokój, radość i nadzieję.
Panie Jezu, narodzony w Betlejem, bądź światłem naszego życia. Naucz nas kochać, ufać i iść za Tobą każdego dnia.